1-سرمایه اولیه (یا سرمایه بذرافشانی)
در قدم اول سرمایه اولیه‌ای جذب می‌شود که صرف انجام کارهای تحقیقاتی بر روی بازار و توسعه محصول می‌شود.
برای تامین همچین سرمایه‌ای می‌شود از پس‌انداز شخصی بنیانگذار یا بنیانگذاران و یا تامین سرمایه از آشنایان (خانواده و دوستان) استفاده شود.
سرمایه اولیه می‌تواند به‌عنوان یک وام، درازای سهام عادی دریافت شود.
2-سرمایه‌گذار فرشته
در اکثر موارد به دلیل محدود بودن سرمایه اولیه، لازم است که برای پیشبرد پروژه، بنیانگذار استارتاپ از سرمایه‌گذاران ثروتمند که خارج از حیطه دوستان و خانواده هستند سرمایه خود را تامین کند. به این گونه افراد سرمایه‌گذار فرشته گفته می‌شود.
سرمایه‌گذاران فرشته با سایر نهادهای سرمایه‌گذاری مانند بنگاه‌های سرمایه‌گذار تفاوت دارند زیرا این اشخاص از پول شخصی خود استفاده می‌کنند و هنگام درخواست مالی باید با آنها برخورد متفاوتی نسبت به یک بنگاه سرمایه‌گذاری داشته باشید.
آنها ممکن است به صورت جداگانه بر روی استارتاپ شما سرمایه‌گذاری کنند یا اینکه به شکل یک گروه پول خود را جمع کنند و با آن سرمایه‌گذاری خود را انجام دهند.
از آنجا که پول جمع آوری شده در این مرحله به طور قابل توجهی بیشتر از دوره سرمایه‌گذاری اولیه است، سرمایه‌گذاران انتظار دارند که یک به درستی بر روی پروژه تحقیق شده باشد و یک پیشنهاد جذاب برای آنها آماده کرده باشید.
شما می‌توانید از سرمایه‌گذار فرشته پول را به عنوان یک وام قابل تبدیل به سهام ممتاز دریافت کنید.
3- سرمایه گذاری خطرپذیر
سرمایه‌گذاری خطرپذیر می‌تواند منابعی را برای گسترش تجارت و کانال‌های تجاری جدید، بخش‌های مرتبط با مشتری یا افزایش بخش بازاریابی برای جذب مشتری اضافی فراهم کند.
معمولاً سرمایه‌گذاری مخاطره‌آمیز (VC) زمانی توسط کسب و کارها استفاده می‌شود که مدتی از توزیع و فروش محصول یا خدمات آنها گذشته باشد. حتی ممکن است در این مرحله کسب و کار هنوز به سودآوری نرسیده باشند.
زمانی که بیزینس سودآور نباشد، از سرمایه‌گذاری مخاطره‌آمیز اغلب برای جبران گردش منفی نقدینگی استفاده می‌شود.
در سرمایه‌گذاری مخاطره‌آمیز دوره‌های چندگانه‌ای وجود دارد و معمولاً هرکدام با یکی از حروف الفبا (A، B، C و غیره) نام‌گذاری می‌شود.
دوره‌های مختلف سرمایه‌گذاری مخاطره آمیز منعکس‌کننده ارزیابی‌های مختلف است. به‌عنوان‌مثال اگر شرکت در حال رشد و رونق باشد، در دوره B ارزش سهام شرکت بالاتر از دوره A است و درنتیجه دوره C قیمت سهام بالاتری از دوره B دارد.
اگر یک شرکت رونق نداشته باشد، همچنان می‌تواند دوره‌های بعدی تأمین مالی برای خود به دست‌آورد، اما ارزش آنها کمتر از دوره‌های قبلی خواهد بود که در اصطلاح به آن (دوره پایین) اطلاق می‌گردد.
این دوره‌ها نیز ممکن است شامل « #سرمایه‌گذاران استراتژیک» باشد: سرمایه‌گذارانی که در دوره‌ای خاص شرکت می‌کنند که در امور بازاریابی و فناوری هم کمک‌کننده هستند.
در دوره‌های سرمایه‌گذاری A، B، C و غیره، سرمایه‌گذار معمولا درازای سهام ممتاز حاضر به پرداخت پول به استارتاپ می‌شود.
۴- تأمین مالی میانه و وام کوتاه مدت
در این مرحله، کسب و کار ممکن است به انواع فرصت‌هایی که نیازمند بودجه‌های مازاد است چشم بدوزد.
در این مرحله ، استارت آپ در حال رشد است و به دنبال توسعه قابل توجه محصولی که در بازار موجود است، می‌باشد. حتی اگر استارتاپ هنوز سودآوری نداشته باشد باید درآمدها به طور منظم وارد چرخه سرمایه‌گذاری شوند. وجوه جمع آوری شده در این مرحله در جهت گسترش به بازارهای جدید و ادغام یا آماده سازی برای عرضه اولیه سهام خواهد بود. سرمایه‌گذاران در این مرحله می‌خواهند سریعا نقشه راهی برای دستیابی به سود مشخصی ببینند.
تأمین مالی میانه اغلب ۶ تا ۱۲ ماه قبل از عرضه اولیه عمومی استفاده می‌شود و پس‌ازآن درآمد حاصل از IPO توسط شرکت جهت بازپرداخت به سرمایه‌گذار تأمین‌کننده سرمایه مالی میانه استفاده می‌شود.
5-عرضه اولیه عمومی (IPO)
درنهایت، شرکت‌ها می‌توانند از طریق فروش سهام به عموم مردم به‌صورت عرضه اولیه عمومی یا IPO پول درآورند.
قیمت گشایش سهام IPO معمولاً با کمک بانکداران و سرمایه‌گذاری تنظیم می‌شود که متعهد به فروش تعداد X سهم از سهام شرکت با قیمت Y می‌گردند و برای شرکت کسب درآمد انجام می‌دهند. هنگامی‌که سهام آزاد شد، از طریق بازار بورس معامله می‌شود. در آخر شرکت‌ها می‌توانند سهام بیشتری را در دفعات متعدد عرضه کنند.
ثبت ديدگاه